W dniu 30 listopada 2020 roku Sąd Okręgowy w Warszawie (SSR del. Ewa Wiśniewska- Wiecha), I Wydział Cywilny, w sprawie przeciwko mBank S.A. (dawny BRE BANK S.A.) toczącej się pod sygn. akt I C 880/17 stwierdził nieważność umowy kredytowej i zasądził od banku na rzecz Kredytobiorców kwotę ponad 450 tyś zł. Sąd wydając orzeczenie zastosował tzw. teorie dwóch kondykcji.
W pierwszej kolejności w kontekście wskazanego orzeczenia na uwagę zasługuje to, że Sąd w uzasadnieniu podkreślił, że nie miał wątpliwości co do tego, że powodowie mają interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności umowy na podstawie art. 189 k.p.c., mimo wystąpienia z żądaniem dalej idącym zapłaty. Sąd wskazał, że Powodowie mają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytowej, bowiem wygenerowała ona długoterminowy stosunek prawny, który, zgodnie z jego treścią, nie został dotychczas wykonany. Ewentualne uwzględnienie roszczeń kredytobiorców o zapłatę (zwrot) należności spełnionych dotychczas na rzecz Banku, nie regulowałoby w sposób definitywny wzajemnych relacji stron.
Za stwierdzeniem nieważności w ocenie Sądu przemawiał brak określenia dokładnej i ściśle sprecyzowanej wysokości świadczenia kredytobiorców. W ocenie Sądu zgodnie z obowiązującymi przepisami umowa o kredyt powinna w szczególności określać obowiązek zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu, a co za tym idzie wysokość rat, w których kredyt ma być spłacony. Tego wymogu oceniana umowa nie spełniała. Brak określenia świadczenia Powodów wynikał z pozostawienia bankowi swobody w określaniu kursów waluty, do której kredyt był indeksowany i nieokreśleniu wysokości części kapitałowej w poszczególnych ratach, co de facto uniemożliwiało wyliczenie wysokości każdej z rat. Umowa stron była zatem dotknięta brakiem sprecyzowania treści świadczenia kredytobiorców, a tym samym treści stosunku zobowiązaniowego.
Nieważność umowy o kredyt zawartej przez strony skutkowała uznaniem za zasadne żądania powodów o zwrot tego, co na jej podstawie świadczyli z tytułu spłaty rat kapitałowo-odsetkowych od dnia zawarcia umowy. Czynność prawna w postaci umowy o kredyt była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Na podstawie tej czynności powodowie świadczyli na rzecz pozwanego – w okresie od kwietnia 2008 roku do lipca 2017 roku – łącznie 462.655,74 zł z tytułu spłaty rat kapitałowo-odsetkowych i zwrotu tej kwoty mogli się zatem zasadnie domagać.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawa jest prowadzona przez adw. Łukasza Chmurskiego oraz adw. Marcina Żmuda Trzebiatowskiego.
KLIKNIJ tutaj, jeżli chcesz zapoznać się z treścią wyroku.
